คือเวลา (นิทานของครูบ๋อม)

     กาลเวลาผ่านไปนานนักหนา
ชีวิตที่ผ่านมาช่างซ้ำซาก
ชีวิตคนไซร้ดำเนินตามกาล
ยากซึ่งกาลหวนคืนกลับมา
     เรื่องราวของชีวิตกลายเป็นตำนาน
ตราบนานเท่านานใจยังถวิลหา
มีสุขมีทุกข์ซึมเซาโศกา
สายลมพัดพาแล้วเลือนจากลา
อดีต…
     ชีวิตของผมเดินตามเวลา
ไม่เคยหน่ายเหนื่อย
ไม่เคยชักช้า
เมื่อถูกนายซื้อตัวมาเป็นทาส
แต่ท่านเป็นทาสผม…ทาสของเวลา
     ผมเดินอยู่ในบ้านไม้หลังนั้น
วันแล้ว วันเล่า ปีแล้วปีเล่า
เสื้อไม้ลายดอกของผมเริ่มเก่า
สีสันเคล้าคละปนเปเศษธุลา
     ผมเริ่มงุ่มง่ามท่าทางเหนื่อยหน่าย
กับการเดินทางวนไปวนมา
ก้าวสุดท้ายที่ผมบอกลานาย
ติ๊ก-ต๊อก…ตึ๊ก-
     ผมเป็นสุขเมื่อเวลาหยุดเดิน
แลได้เมินเฉยกับการเป็นทาส
นายผมเป็นไทจากกาลเวลา
เราสองต่างอำลาจากกาลเวลา
วันต่อมา…
     ลูกของนายใส่ถ่านนาฬิกา
ในกระเป๋าเสื้อข้างซ้ายของผม
ติ๊ก-ต๊อก…ตึ๊ก-ต๊อก
ผมอิจฉาเจ้านายของผมจริงๆ