บทเรียนจากนักเรียน

          ทุกครั้งที่มีการจัดกิจกรรมในโรงเรียน  นักเรียนเพศที่  3  ก็จะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในการสร้างสีสันต์ความสนุกสนานอยู่เสมอ
          บ่อยครั้งที่ต้องถูกพ่อ  แม่  และผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นครูอันเป็นที่เคารพรัก  ด่าว่า  ตำหนิ  ดูถูกเหยียดหยาม  หรือแม้กระทั่งเพื่อน ๆ ที่คอยพูดจาส่อเสียด  บั่นทอนกำลังใจทีเล่นบ้าง  ทีจริงบ้าง  โดยขาดความเข้าใจ  “ใจเขาใจเรา”
          บางครั้งก็จะถูกว่ากล่าวด้วยวาจาที่หยาบคาย  เหมือนประหนึ่งว่าเขาเหล่านั้นไร้ซึ่งศักดิ์ศรีของความเป็นคน  ไร้ทางโต้ตอบ  เนื่องด้วยสถานะ  คุณวุฒิ  วัยวุฒิที่แตกต่างกัน
          นักเรียนเหล่านี้เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของผู้ที่ฝึกจิตให้สามารถทนทานต่อแรงเสียดทานภายนอกที่เข้ามากระทบใจ  ไม่โต้ตอบให้เกิดความขัดแย้งอันไม่พึงประสงค์
          อย่างไรก็ตามฉันก็ยังไม่ชอบใจ  เมื่อได้ยินวาจาอันไม่สุขภาพของผู้ที่ไม่เคยทำความเข้าใจ  ยอมรับความเป็นตัวตน  ความคิด  ความรู้สึกของเด็กเหล่านี้  “ขอ...บอก”